Począwszy od renesansu aż do końca XIX stulecia, sztukę pojmowano jako odtwarzanie rzeczywistości. W wieku XIX zaszły radykalne zmiany. Od odtwarzania sztuka przeszła do tworzenia. Dzieło sztuki przestało naśladować naturę, miało tworzyć nową rzeczywistość. Kubizm był kierunkiem zrodzonym we Francji; wyjątkowo drastycznie zerwał on z obowiązującymi dotychczas poglądami na malarstwo.
Geneza nowego kierunku
Początków kubizmu historycy sztuki upatrują w kilku zjawiskach. Już w połowie XIX wieku wielu artystów zaczęło poszukiwać nowych środków wyrazu, chcieli wnieść do sztuki coś odkrywczego. Inspiracją do narodzin nowego kierunku stało się malarstwo Paula Cézanne z późnego okresu jego twórczości. W 1907 roku odbywał się w Paryżu wielka pośmiertna wystawa jego dzieł. Na pewnym etapie swoje twórczości Cézanne doszedł do wniosku, że w naturze wszystko da się sprowadzić do trzech figur geometrycznych: walca, kuli i stożka. Na formy używane przez kubistów duży wpływ wywarła także prymitywna, wczesnośredniowieczna sztuka Półwyspu Iberyjskiego. Ojcami nowego kierunku w malarstwie zostali: Pablo Picasso i Georges Braque. Kubizm został podzielony na trzy fazy: prekubistyczną, analityczną, syntetyczną.
Faza prekubistyczna
Nazywana jest ona także fazą cézannowską. Faza ta dała początek kubizmowi, a rozpoczęła się w roku 1907 od namalowania przez Pablo Picasso obrazu „Panny z Awinionu”. Tytuł obrazy nawiązuje do ulicy Awiniońskiej, która znajduje się w Barcelonie – rodzinnym mieście Picassa. W swoim obrazie artysta zrywa z dotychczasową tradycją. Namalowany przez artystę obraz nie spotkał się z aprobatą. Picasso nie znalazł zrozumienia nawet u swoich najbliższych przyjaciół. Zdanie bardzo szybko jednak zostało zmienione. Z Picassem zaczął współpracować Georges Braques, który o jego obrazie „Panny z Awinionu” wyrażał się wyjątkowo negatywnie. Efektem ich współpracy były narodziny kubizmu. Kres twórczego rozwoju kubizmu położył wybuch I wojny światowej w 1914 roku. Nazwę kierunkowi nadał krytyk Vauxcelles.