Realistyczny styl charakterystyczny dla malarstwa niderlandzkiego na początku XVI wieku bardzo mocno zaczął wpływać na malarstwo niemieckie. Wzorując się na malarzach włoskich malarze niemieccy wprowadzili do obrazów tematykę antyczną, religijną i mitologiczną. Malowali także sceny alegoryczne, w których pojawiały się akty. Stopienie w całość elementów stylistyki gotyckiej, włoskiej i niderlandzkiej nie zawsze było udane. Wiele obrazów niemieckich mistrzów pędzla z tego okresu jest naiwnych i niespójnych. Malarstwo niemieckie było jednak bardzo realistyczne, zawierało także bardzo duży ładunek emocjonalny.
Twórczość Albrechta Dürera
Albrecht Dürer żył w latach 1471 – 1528. Jest najwybitniejszym przedstawicielem niemieckiego renesansu. Dürer był artystą o bardzo szerokich zainteresowaniach teoretycznych, z tego powodu jest on bardzo często porównywany z Leonardem da Vinci. Artysta odbył dwie podróże do Włoch; w tym kraju studiował perspektywę i kolor. W efekcie doskonale zrozumiał idee włoskiego renesansu. Połączył harmonijność i intelektualizm włoskiego renesansu z gotycką tradycją i niderlandzkim realizmem. Jako pierwszy na Północy Europy był teoretykiem sztuki: zajmował się proporcjami człowieka i perspektywą. Jest autorem Madonn, autoportretów i portretów oraz dużych kompozycji ołtarzowych. Jego dziełem są między innymi: „Adoracja Świętej Trójcy”, „Adam i Ewa”, „Rycerz, śmierć i diabeł”. W obrazie „Adam i Ewa” idealnie ukazał proporcje człowieka. Niezwykłe rezultaty Dürer osiągnął w drzeworycie i miedziorycie.
Twórczość Lucasa Cranacha starszego
Lucas Cranach starszy żył w latach 1472 – 1553. Cranach malował bardzo przejmujące obrazy o tematyce religijnej („Ukrzyżowanie”) oraz cieszące się ogromnym powodzeniem, bardzo mocno przesiąknięte erotyzmem kobiece akty. Cranach jest również autorem obrazów o tematyce mitologicznej. Tworzył również obrazy alegoryczne. Poziom artystyczny jego obrazów jest bardzo nierówny. Malował bardzo wiele, niektóre z dzieł powstały z udziałem jego współpracowników.